شمشیری پنج سال شد

در آستانه پنج سالگی وب سایت شمشیری، تندباد حادثه دوباره زورق عافیت رو از خلیج رام راند و تغییرات بزرگی رو پیش روی این دوزل نگون بخت قرار داد. خدمتتون عارضم که دوره دانشجویی نگارنده  بالاخره به سر اومد و نامبرده  رهسپار شهری جدید برای آغاز دوره ای جدید از زندگی خویش می باشد. پنج سال چو آنی گذشت و هرگز باز نخواهد گشت و به قول مش قاسم: "پنداری دیروز بود بابام جان!".  آری پنج سال پیش اولین پست شمشیری منتشر شد و قطعا: پنداری دیروز بود!. به مناسبت سالگرد و طبق معمول ته چین اسفناج داریم!

همون طور که می دونید، آغاز کار جدید با دشواری های خاص خودش همراه هست. دشواری هایی  از قبیل تطبیق با کار و یادگیری وظایف جدید، همزیستی با همکاران جدید، خو گرفتن به محیط زندگی جدید و تلاش برای مقابله با هجمه ناجوانمردانه خاطرات گسیل شده از محیط زندگی قدیم. از اون جایی که نمی خوام روند نشر هفتگی پست های بلاگ تحت تاثیر این هجمه ناجوانمردانه قرار بگیره، حدود پانزده شونزده تا پست خوب و قدر رو  از دو سه ماه پیش آماده و نوشته شده دارم. این پست ها باید کفاف دو ماه ما رو بدن و لذا بنده اون ها رو به مرور و طبق روند گذشته چاپ می کنم. پست ها به صورت اوتوماتیک  سر ساعت مقرر چاپ می شن و لذا زبون اون ها لزوما زبون روز نخواهد بود چون قبلا نگاشته شده ان. این پست ها در ضمن از بهترین پست هایی خواهد بود که تا به حال دیدید و شماری از بهترین دستورهای تابستونی رو در اون ها گنجونده ام و این برای آن است که فقدان جانسوز بنده احساس نشه.   

 در طی این مدت دو ماهه دست به استراحت وب لاگی خواهم زد، گیاه خواری مطلق پیش رو خواهم گرفت و تلاش برای تمرکز بر کار و زندگی جدید خواهم کرد و البته غذایی برای بلاگ درست نمی کنم تا این پست ها تموم بشن. حتی المقدور سعی خواهم کرد که  در صورت فرصت به کامنت های ملت جواب بدم . پس از سپری شدن این دوره دو ماهه، آشپزخونه جدید من به احتمال قوی محیا برای میزبانی از کافه شمشیری  چهارم خواهد بود. پس از بازگشت، با یک پست، بازگشت شکوهمند خودم رو به عرصه اعلام خواهم کرد. 

سفر درازی در پیش هست و من مثل یه لر پاکدل که با اسب گهرش به دشت های پرخطر می زد، با نیسان خودم به جاده می زنم و سفر بنده سه روز طول خواهد کشید. در راستای جانسوز تر کردن و جو دادن به پست این وصیت نامه احتمالی رو تقدیم به بشریت می کنم. لطفا در صورت عدم اطمینان از درگذشت بنده(کامنت ندادن بنده در زمانی طولانی تر از دو هفته ) از خوندن اون جلوگیری کنید.  

"فرزندانم! اگر چه بنده ریق رحمت رو نوشیده ام و با هفت هزار سالگان سر به سرم، و گرچه دوری من جانفرساست، ولی در فراق جانسوز من سیاه نپوشید و بلکه در هر سالمرگم یکی از غذاهای بنده رو درست کنید و از اون لذت ببرید. زیاد هم به زندگی غره نباشید چون جملگی دیر یا زود به بنده ملحق خواهید شد!. مارک تواین می فرماید که: بیست سال دیگه از کارهایی که نکردی، بیش از کارهایی که کردی پشیمون خواهی بود و لذا این رو در زندگی لحاظ کنید چون بنده از جان و دل به اون رسیدم و  از عمر کوتاه خویش بسیار راضی و خرسند خارج شدم. 

دوزل علیه الرحمه

 خرداد ۹۴  ".

چرا خوندید پس؟ مگه نگفتم دست نگه دارید؟ به هر حال، حال کردید وصیت نامه رو؟  انصافا بعضی  از فرازهای اون خیلی جانسوز بود!.  

اما اسباب کشی هم حال و هوای تلخ و خاص خودش رو داره! ظرف دو سه روز تمام اشیاء و خاطرات متصل به اون ها رو جمع، برخی رو در جعبه جاسازی و منتقل و برخی دیگه رو نابود می کنی. دست آخر تمام زندگی رو در چند جعبه و یکی دو چمدان جمع می کنی و کلید خونه رو تحویل می دی! به محض تحویل کلید،  تبدیل به یه غریبه می شی و باید املاک رو ترک کنی! و خانه ای که تا دیروز سرپناهت بود رو دیگه هرگز نخواهی دید!. و طبق معمول، راه سفر پیش می گیری ....  

این عکس خونه من در روزهای آبادی اون هست و دوست دارم این تصویر از اون در ذهنم نقش بنده ...  

این هم از آخرین تصاویر خونه. باید صبر کنی تا گیاهان  خشک بشن تا به راحتی گلدون رو به سطل آشغال هدایت کنی!   

اما در مراسم خداحافظی دوستی از من پرسید: "برای کدوم سه جا دلت بیشتر تنگ می شه؟ ". جواب ندادم و گفتم نمی دونم. پس ذهنم ولی جواب مسلم بود. اولین مکان عکس بالای پست و از کنجی که بعضا برای تماشای غروب های شگفت انگیز فلوریدایی می رفتم هست. دومی  این کنج  Wholefoods  که در عکس می بینید و بنده پست ها رو اونجا می نوشتم. خوبی اون این بود که کافه داخل یه سوپرمارکت بزرگ بود و من فی المثل اگردر حین نگارش پستی نمی دونستم یه دسته پیازچه چند گرم هست، سریع می رفتم و یک دسته پیازچه وزن می کردم و بر می گشتم!       

اما آخری و از همه مهم تر: آفیس! پناهگاه من در پنج سال اخیر و شاید تنها جایی که بهش تعلق خاطر پیدا کردم.         

این هم از آخرین غذای پخته شده در این خونه و در ایالت فلوریدا! خورش نخود! در این راستا هر چی ته و توی آشپزخونه موند رو جمع کردم و با آخرین بازمانده از ترشی سیر که الان دیگه سه سالش بود اون رو  صرف کردم.

ترشی هفت سال  در سرنوشت کوچ نشین نیست!