کافه چهارم

این پست ادامه این پست و پایانی بر وقفه چند وقت اخیر و چو نیک بنگری، در حکم سرآغازی نو می باشد!

آنچه گذشت:

دوزل عازم سفری بس خطیر بود. چون منزل بس خطرناک و مقصد بس بعید بود، دوزل وصیت نامه ای تاریخی از خود در کرد ولی چون هیچ راهی نیست کان را نیست پایان، دوزل ضایع شد و وصیت نامه کان لم یکن تلقی شد. و اینک ادامه ماجرا...

در روز آخر به تماشای غروب آخر پاتق نشستم و راهی آفیس برای خواب کف اون شدم.

صبح روز بعد و ساعت ۵ صبح  زدم بر تن جاده؛ مقصد فیلادلفیا و خونه خاله. بر طبق محاسبات گوگل، ۱۵ ساعت یه کله زمان لازم رسیدن به مقصد بود و لذا فکر رسیدن به اونجا و بدون توقف شبانه رو هم در عمل می شد تعبیر به گنده گویی کرد.

اوایل راه: دستور جی پی اس چنین بود! بعد از طی ۹۰۰ کیلومتر، بپیچ سمت راست!. 

چنین شد که یک ضرب و تنها با یک استراحت نهار از جورجیا، رودخونه ساوانا، هر دو تا کارولینا و ویرجینیا عبور کردم و به واشنگتن نزدیک شدم. هدف اصلی، اقامت در واشنگتن و بهره کوتاهی از جاذبه های دنیوی اون در نیمه اول روز بعد بود. اینجا بود که اصفهانی و لر درون دست به کار شدن و وسوسه زیر رو به من القا کردن.

 اصفهانی درون:"خره دوزلی، حیفس پولی هتل! بیا آ و دو سه ساعت دیگه مقاومت کون تا برسی فیلادلفیا!.

 لر درون:" یک فرصت و فقط برای یک بار در زندگی گیرت اومده تا ابد پز بدی که شمال تا جنوب آمریکا رو یک ضرب کوبیدی. بیا و این سه چهار ساعت رو هم تحمل کن."

این طور شد که در یک اقدام احمقانه، سه چهار ساعت دیگه رو هم تحمل کردم و حدود ساعت دو به مقصد رسیدم!. در اواخر کار ناگهان یه آهو جلوی ماشین ظاهر شد و چیزی هم نبود که با من تصادف کنه. خوشبختانه با هوشیاری آهوی مورد نظر قضیه به خیر گذشت و هر دو رهسپار راه خویش شدیم.   

خونه خاله و این صبحانه خاطره انگیز!

روز بعد گردش در باغ آلبالو.

توصیه های باغ داری:هرگز محصول خود رو روی درخت و در اضای مبلغی برای هر سبد به اصفهانی نفروشید! خاله من در آستانه پس افتادن و اور-دوز در اثر مصرف بیش از حد آلبالو بود!.

و هواسازی مربای آلبالو به مدد رزا!.

عصرانه ای خوب با نون که در حکم امضای بنده هست !

پس از اقامتی کوتاه، باید عازم نیوجرسی و محل کار جدید می شدم. آری محل کار و زندگی جدید دو سه کیلومتری بیشتر با نیویورک فاصله نداره.

ملت!  و این است شمشیری نوین شما! آشپزخانه بسیار کوچک و در ابعاد یک تابوت بزرگ و اشرافی هست! فر هم برویلر نداره!. به احتمال قوی باید روند کار رو در آشپزخونه جدید به غذاهای آسون تر و سریع تر تغییر بدم اون هم بد از این همه چلو خورش چند ماه اخیر.

باید زندگی رو به جریان می انداختم. لذا بعد از یک ماه هتل نشینی و رفت و آمد به خونه خاله، اولین غذای خونه جدید رو به یاد مادربزرگ، دمپخت و ترشی بادمجان غنیمت گرفته شده از خونه خاله بود.

غنایم 

روز از نو و روزی از نو!. ترشی سیری نو بنا شد و اسکادرانی از لیموی نیز پرورده گشت!