عدسی اصفهان

در آستانه اتمام زمستون و در یه دوشنبه بدون گوشت، عدسی داریم؛ اون هم نه هر عدسی و بلکه عدسی اصفهان. عدسی اصفهان چیز دیگه ایه و با عدسی سایر نقاط مملکت قابل قیاس نیست.  این عدسی فقط در صبح های پاییز و زمستون و به همراه هلیم مخصوص اصفهان طبخ می شه.  بافتی نرم و کاملا پوره ای، با عدس کاملا غیر قابل تشخیص از نظر بافت، و عطر آویشن  از خصوصیات منحصر به فرد این عدسی هستن. هلیم اصفهان هم با سایر هلیم های مملکت متفاوت هست و با شیر و مرغ درست می شه.  شاید هلیم رو زمستون بعد پست کنم ولی فعلا نوبت، نوبت عدسی هست. 

دلیل تفاوت عدسی اصفهان، نوع عدس خاص موجود در منطقه هست[منبع: شنیده های بنده حدود ۱۰، ۱۵ سال پیش از یک طباخ شهررضایی]. عدس ریز، بدون پوست هست و لذا جدا شدن پوست باعث زبر شدن عدسی نمی شه. بنده فقدان اون عدس خاص رو با اضافه کردن کمی ماش به دستور جبران کردم چون ماش بافتی مخملی به سوپ می ده. به عنوان آخرین نکته: عدس دستور هم باید از جنس عدس های ریز قهوه ای رنگ باشه و نه اون عدس های پهن بزرگ و سبز رنگ. در ضمن اگر مشکل دکمه پراکنی دارید، این عدسی رژیمی، کم کربو هیدرات و وگان هست.             

مواد لازم:

یک و یک دوم پیمانه عدس ریز قهوه ای

یک دوم پیمانه ماش

دویست و پنجاه گرم پیاز، ریز خرد شده  

یک قاشق غذاخوری نمک

یک قاشق چای خوری پودر آویشن  

تمام مواد به جز آویشن رو به همراه آب کافی (حداقل ده پیمانه ) داخل آرام پز  بفرستید و به مدت هشت ساعت روی حرارت کم بپزید تا پیاز محو و حبوبات متلاشی بشه. هر از گاهی همی هم بزنید بد نیست. در نهایت اگر عدسی زبر بود، نصف اون رو در مخلوط کن پوره کنید و سپس به دیگ برگدونید. آویشن رو اضافه و سرو کنید.   

عدسی یادآور خاطرات بچگی و مادربزرگ من، صبح های زمستونی و کاسه هلیم و عدس داغ شده  روی کتری هست. مادربزرگم اصرار عجیبی داشت که هلیم و عدس با هم مخلوط بشن و این متد محبوب صرف این صبحونه توسط اون بود. بنده هم از اون طریق، علاقه خاصی به مخلوط کردن این دو دارم.