پیتزای دیترویتی؛ نزدیک ترین مورد پیتزای آمریکایی به پیتزای ایرونی

به گاه تنگدستی و ملاحظات اقتصادی بهترین کار تولید یه پیتزای گیاهی خوب در خانه هست. پیتزایی که تنه به تنه پیتزای بازاری بزنه، گیاهی و سالم تر باشه، و خیلی هم ارزون تر از اون مورد تموم بشه. البته اگر فرض کنیم که شما آرایشگر هستید و پول خود رو صرف خرید پیتزای بازاری نمی کنید، اون وقت پیتزا فروش هم پولی برای آرایش نخواهد داشت و به ناچار کله خود رو در خفا کچل خواهد کرد. در هم تنیدگی اقتصاد جالب هست و انسان رو یاد همه سرنشینان یک کشتی سوراخ  می اندازه.

 به شمشیری در دستور پیتزا رو بسیار است (نیویورک، شیکاگو، سن لوئیز، سیسیلی، پیتزا هات، خمیر اسکون). نگارنده با تیزبینی خاص خویش، یکی از بهترین ها رو برای مواقع بحرانی مثل الان نگه داشته بود. پیتزای دیتوریتی رو شاید بشه شبیه ترین مورد به پیتزای ایرونی دونست؛ هر دو پیتزا در قالب های انفرادی  طبخ می شن، هر دو ضخامت متوسط رو به بالا دارن، و در هر دو مورد روی سطح  پیتزا  با سس پوشیده می شه. اختلاف بین این  دور دراین هست که؛ قالب پیتزای دیتوریتی حتما مستطیلی هست و پنیر در لبه ها برشته می شه، سس پیتزای دیتوریتی حتما و فقط روی سطح پیتزا ریخته می شه و مثل پیتزای ایرونی که لایه ای از سس زیرین و یک لایه کچاپ بالایی داره نیست. دلیل مستطیلی بودن قالب افزایش محیط جانبی قالب و لاجرم افزودن قسمت برشته هست. دستور این خمیر پر زحمت رو فرا گیرد تا به تجربه ای متفاوت از پیتزا دست بیازید.         

                       

مواد لازم:

سیصد گرم آرد مخصوص نان

یک قاشق چای خوری (پنج گرم) خمیر ترش

یک و یک دوم قاشق چای خوری (نه گرم) نمک ریز دونه

دویست و بیست گرم آب

روغن زیتون به میزان لازم 

آرد، خمیر ترش، نمک، و آب رو مخلوط کنید. ابتدا مواد رو با یک قاشق هم بزنید تا خمیر چسپناکی حاصل بشه. ده دقیقه صبر کنید تا خمیر استراحت کنه.  درصد رطوبت این خمیر بالاست و برای ورز دستی اون باید از روش کشیدن و تا کردن استفاده کنید. هر ده دقیقه خمیر رو پنج شش بار بکشید و روی خودش تا کنید تا چسپناکی اون به مرور کم بشه و ساختار گلوتنی اون تقویت بشه. بعد از دو ساعت یا تا وقتی که حجم خمیر رو برابر شد آماده پهن کردن و ورز دوباره خمیر بشید. دقت کنید اینجا و به دلیل رطوبت بالای خمیر به راحتی نمی شه از دو تست بنیادی سرافراز بیرون اومد. من خمیر رو با همزن دوماد نیویورکی ورز دادم. برای ورز دستگاهی، خمیر رو ابتدا ده دقیقه با سرعت متوسط رو به  کم ورز بدید و سپس ده دقیقه استراحت بدید. برای ده دقیقه دیگه خمیر رو به همون سرعت ورز بدید و صبر کنید تا ور بیاد و حجم اون دوبل بشه.               

این خمیر باید در داخل قالب ور بیاد. جانمایه اصلی خمیر روغن آزاد شده از پنیر هست که به زیر پیتزا نفوذ می کنه و لبه ها و زیر خمیر رو طلایی می کنه. در تست اول قالب برای کل خمیرکوچیک  بود و پیتزا خیلی کلفت از آب در اومد. در ضمن بنده سس رو هم با خیره سری روی خمیر ریختم و نتیجه جالب نشد و پیتزا خمیر و روانگاریی  بود. در پیتزای دیترویتی سس روی کار پخش می شه؛ مثل کچاپ در مکتب پیتزای آریایی.         

 دست خود و کف دو عدد قالب پیتزای یک نفر رو به روغن آغشته کنید. به مدد نوک انگشت ها خمیرها رو کف قالب ها پهن کنید. پنیر رو روی کار پخش کنید و نیم ساعت در جای گرم قرار بدید و صبر کنید تا حجم خمیر دو تا سه برابر بشه. درجه فر رو روی بیشترین میزان ممکن (که برای حقیر پانصد فارنهایت یا همون دویست و شصت سانتیگراد خودمون بود) تنظیم کنید. این کار در لینک اصلی توصیه نشده ولی من ترجیح می دم خمیر رو برای ده دقیقه نیم پز کنم و سپس مواد رو روی سطح کار پخش کرده، ماحصل رو به فر برگردونم.         

هر زهرماری که دوست دارید (در مکتب شمشیری، دستور پیتزا فقط به خمیر مربوط  می شه و بقیه به عهده مشتری هست)  به  روی خمیر پهن کنید و سپس کمی پنیر روی لایه زهرمار فوق الذکر بپاشید و سپس سطح کار رو سس افشانی کنید. دستور سس پیتزای حقیر هم برای این منظور بد نیست.  پیتزا رو به فر بفرستید و برای ده تا بیست دقیقه دیگه بپزید.  در مدل اصل این پیتزا رسم هست که پنیر زیادی لبه کار می ریزن تا  پنیر به مرور برشته و سیاه بشه. مصرف اون سیاهی مضر نیست ولی چون من حوصله چونه زنی با مبارزین عرصه مجازی، این تکاوران خوش نام عرصه سلامتی، رو نداشتم از اون کار صرف نظر کردم. در لینک اصلی که دستور از اون هست می تونید عکس و متنی که شهادت به سالم بودن اون رو ببینید.               

عجب پیتزایی بود این! عالی بود. ته کار به غایت برشته بود و داخل خمیر نرم، پوک، و مثل ابر. به زرت قاطر می شه بعد از نیویورک، دیتوریت رو دومین مکتب برتر پیتزای آمریکایی نامید.