مرغ سرکه ای به روش خاله چهارم؛ مرغ بوگیری شده تضمینی

این پست امتدادی بر این پست می باشد. اگر به یاد داشته باشید، در کنشگری های پیش از اون پست به این نتیجه رسیده بودم که آریای پاک نهاد از بوی مرغ خوشش نمی یاد به خصوص مرغ پخته در یخچال مونده. از دگر سوی و اینجا متذکر شدم که پدربزرگ بنده در طی حیات پربرکتش دست به تولید مثلی مثال زدنی کرده بود. لذا ثمره اون تولید مثل رو اینجا و در قالب دستور مرغی بدون بو اثری از خاله چهارم (که در این پست برای اولین بار رونمایی شد) درو می کنیم.

  قصه این مرغ از اونجا شروع شد که در نیمه شبی تار، خسته و کوفته به سمت بلاد فیلادلفیا روان شدم. خاله اون روز مهمون داشت و من به دلیل مشغله اون مهمونی رو از دست داده بودم. به گاه دخول به منزلگاه، غذاها بر میز پابرجا و مهمونها رفته بودن. پس از بازدیدی ملوکانه  از سفره، متوجه مرغ خوشرنگ و خوشبویی شدم که چون دری بر سفره نیمه جان می درخشید. در اون لحظات ملکوتی خاله به ناگه گفت:

"خره دوزلی چی چی می خَی؟  انتخاب کون! سفره هنو پهنِس!  ".[تفسیر نگارنده: لهجه اصفهانی با چهل سال خارج نشینی که هیچ با بمب اتمی هم ریشه کن بشو نیست!]

مرغ فوق الذکر بدجوری چشم من رو گرفته بود و لذا گفتم که از اون مرغ لطفا!. خاله با هیجان گفت:

" اون مرغی سرکه ای اِس! خره خیلی خُبِس!".

مرغ رو چشیدم و شمیم ملکوتی زعفرون به همراه ته مزه ای ترش ملایم پک و پوزم نحیفم رو نوازش همی داد. پس از بحث با خاله معلوم شد که اون مرغ، سیگنیچر دیش خاله من هست و طی فرایندی دو سه روزه در مارینیتی ترکیبی متشکل از سرکه و آب لیمو مزه دار و بو گیری می شه.  ریشه غذا رو که کاویدم معلوم شد که خاله به واسطه کارمندی، دنبال دستوری بدون بو برای مرغ بوده تا بتونه اون رو آخر هفته بپزه و طی هفته به خورد خانواده بده. یکی (که معلوم نشد کی بوده!) دستور این مرغ سرکه ای رو به او داده بوده و از اون تاریخ (که معلوم نشد کی بوده!) خاله مشتری دائم این مرغ هست.  شما فرزندانم از این تاریخ و به واسطه خاله دوزل، مشتری دائم این مرغ قلمداد می شید!.                       

مواد لازم:

دو کیلو مرغ

یک عدد پیاز سفید بزرگ

یک چهارم پیمانه (چهار قاشق غذاخوری) آب لیموی تازه

یک چهارم پیمانه (چهار قاشق غذاخوری) سرکه انگور یا سیب

نمک، فلفل، پودر سیر و زعفران به میزان لازم

لنگ مرغ خفه شده فردای روز مهمونی! آری حتی نهار فرداش هم! 

راز موفقیت این مرغ، مارینیتت ترکیبی حاوی سرکه هست. روند تهیه این جوری هست! مرغ رو با نمک و فلفل و پودر سیر ماساژ می دیم. مطمئن بشید که زیر پوست رو خوب مزه دار کرده اید!.       

مرغ رو حداقل یک شب و به توصیه موکد خاله فوق الذکر دو شب با پیاز فراوون و سرکه و آب لیمو مارینیت کنید. اگر مرغ ها کاملا در مایه مغروق نبودن، آب اضافه کنید تا همه تکه ها زیر آب واقع بشن.   

در کشاکش تهیه مرغ، زعفران خاله از دست من افتاد و فاجعه مؤلمه زیر رقم خورد!. یک چیزی در درون هر دوی ما اصفهانی پس از این فاجعه مرد!. گر چه خاله هرگز به روی خودش نیاورد!.      

پس از رجعت به منزل خویش در صدد کمیت بخشی به دستور کیفی خاله بودم و تستی که می بینید  رو هوا کردم تا به دستور بهینه برسم!. دستور یک بار دیگه در منزل خاله تست و تایید شد( عکس های بالا).  در این تست از سرکه مستخرج از ترشی فلفل به جای سرکه معمولی استفاده کردم!.       

این مرغ در فر طبخ می شه. زیر و روی مرغ پیش از به فر رفتن، با محلول غلیظ زعفرون برس می خوره. پخت در فر ۳۵۰ فارنهایتی) صد و هفتاد و پنج سلسییوسی) به مدت چهل دقیقه یا هر وقت که روی کار طلایی شد. در ضمن مرغ به واسطه سرکه نشینی سفید (در واقع ترشی) می شه و تغییر رنگ طبیعی است.         

مرغ پس از پخت آب و روغن می اندازه. من چربی روی کار رو زدودم و به عادت مالوف، آب مرغ رو کاملا غلیظ و با مرغ سرو کردم!.   

آخرین غافل گیری خاله! قاشق چنگالی که مال پدربزرگم بود و نوه ها حق استفاده از اون ها رو نداشتن. سال ها پیش، خونه پدربزرگ چون طویله ای سرشار از نوه های قد و نیم قد بود و به خصوص در فصل تابستان. با این روند معقولانه تر تولید مثل ملت، فکر کنم این جور خاطرات دیگه برای نسل های بعد تکرار نشه. دیگر دوزلی نخواهد توانست از خاله چهارمش دستور مرغ برای آیندگان هوا کنه و اصولا خاله و دایی عمه، تبدیل به لغات فارسی قدیم می شن!