هلیم بوقَل در حد رقابت با هلیم سید مهدی

در شب مهمونی بستنی لیمویی، هلیم بوقَل هم در منو بود ولی به مناسبت پست های عید تا حالا از قلم افتاده بود. اینجا براتون هلیم بوقَل  دارم در حد هلیم بوقَلمون سید مهدی. البته این بیشتر روایت سرویس شدن دهن من و دستیارم خدایار برای تولید این هلیم بوقَل هست و لذا طی پست، نکاتی به غایت عبرت آمیز برای سرویس  نشدن دهن شما عزیزان ارایه خواهد شد.  

هلیم اصولا یکی از ابتدایی ترین و احتمالا باستانی ترین دستورهای آشپزی هست و شاید اولین دستور تست شده پس از اختراع دیگ همین هلیم بوده. البته شاید هم بشه اون رو بعد از آبگوشت، دومین دستور تست شده بشری توسط بشر دیگ ساز نامید.  در هرحال امیدوارم که نکته رو گرفته باشید؛ اگر نگرفتید، نکته این هست که مواد اولیه هلیم بسیار محدود و پخت اون هم آسون، لاکن زمان بر هست و حصول اون اصولا یه مادربزرگ پایه و باحال می طلبه. اگر دستتون از مادربزرگ کوتاه هست و یا اگه او زیاد پایه نیست و یا اگر در ایران نیستید و به سید مهدی دسترسی ندارید، به خواندن ادامه بدید. در غیر این صورت بدین وسیله رسما از خوندن این پست معاف می شوید.

مواد لازم:

یک و نیم کیلو گندم سبوس دار

دو و نیم کیلو گوشت ران بوقلمون

دو عدد پیاز بزرگ

دارچین، کنجد، روغن حیوانی، شکر برای سرو     

مادربزرگ لر من، هلیم لری خودش رو همواره با گندم سبوس دار می پخت چون ماحصل هلیمی خوشمزه تر و دون دار تر از هلیم  با گندم پوست کنده هست. لرها اصولا هلیم زبر و دونداری  دارن و برعکس اون ها، اصفهانی هلیمی بسیار نرم با گوشت مرغ و شیر دارن. اون رو می شه در کنار عدسی معروف اصفهانی صبح های زمستونی ابتیاع فرمود. از نظر بنده هلیم اصفهانی مزخرفی بیش نیست ولی عدسی اون ها عالی و در حد افسانه هست. به هرحال بهترین وسیله برای پخت هلیم، آرام پز سفالی هست. تمام مواد رو در آرام پز بریزید. اینجا به دلیل حجم زیاد عملیات، آرام پز خدایار هم وارد صحنه شد.            

یک شب پخت روی درجه زیاد! آری زیاد! چون گندم سبوس دار بد قلق و دیر پز و به قول اون یکی مادربزرگ غیر لر من، حرام زاده هست.  مادربزرگ من اصولا در اطلاق لفظ  حرام زاده به حبوبات ناپز  ابایی نداشت. بزرگترین دشمن نامبرده در راستای تهیه ماش پلو، ماش های ناپزی بودن که گاها با ماش های معمولی مخلوط می شدن و اصرار عجیبی به نپختن و تولید ساچمه پلو داشتن. 

گوشت ها رو بیرون کشیدم و جداگونه ریش کردم. 

گوشت رو به گندم برگندوندم. 

و با گوشتکوب اقدام به کوبیدن هلیم کردم تا نرم و کش دار بشه. هلیم رویایی من اصولا باید در این مرحله می پخت! ولی در عمل هلیم بسیار زبری حاصل شد.    

این شد که با خدایار ستاد بحران تشکیل دادیم و بدین نتیجه رسیدیم که استفاده از وسایل برقی اجتناب ناپذیر می باشد! در این راستا خدایار، با گوشتکوب برقی  به جان هلیم بدبخت افتاد. و این با آرمان های اولیه من در تضاد بود چون رشته های گوشت از بین رفتن. 

بد نشد! ولی هنوز زبر بود!

در فاز دوم کنترل بحران، آیرون من(مخلوط کن بسیار پرقدرت بنده) وارد کار شد و هلیم رو کاملا پوره و نرم کرد.    

هلیم رو دوباره روی حرارت ملایم آرام پز برگدوندم و تا شب مهمونی (حدود سه چهار ساعت) حدودا هر نیم ساعت همی زدم.  

 نکاتی به غایت عبرت آمیز:

طعم هلیم بوقَل من عالی بود ولی بافت کش دار رو آیرون من به فنا داده بود. دفعه بد گندم رو بدون گوشت کاملا پوره می کنم وسپس گوشت ریش رو به اون برمی گردونم.      

از نکات عجیب ذائقه آریای، خوردن هلیم شیرین هست! غذای ایرانی اصولا تم ترش و شور داره و ایرانی ها با غذای شیرین بیگانه هستن. ولی به هلیم که می رسیم، مردمی که کمی شیرینی رو در هیچ غذایی مثل فسنجون هم تحمل نمی کنن، بیل-بیل شکر روانه کاسه هلیم می کنن!   من اما، مثل همیشه، کاملا متضاد رفتار می کنم! از هلیم شیرین خوشم نمی یاد ولی از فسنجون شیرین چرا! عیب هم به زرت قاطر از بنده هست.